พวกเราเป็นอีกคนหนึ่งที่โดนบูลลี่อยู่เสมอๆเราเป็นคนขวยเขิน ปราศจากความมั่นอกมั่นใจ ธรรมดาแล้วส่วนตัวเป็นคนเรียนดีมาตลอด เมื่อขึ้นชั้นมัธยมพวกเรานั้นโดนบูลลี่ในหลายๆเรื่องจากเพื่อนพ้องแล้วก็คนรอบข้าง จนพวกเราไม่อยากไปสถานศึกษาหรืออกนอกบ้าน แม้กระนั้นบ้านก็ไม่ใช่ที่ที่เหมาะสมที่สุดด้วยเหตุว่าครอบครัวมักจะว่ากล่าวและไม่ให้กำลังใจเลย ย้อนไปตอนเราอายุ12พวกเราถูกทิ้งให้อยู่บ้านคนเดียวหลายวันเพราะเหตุว่าแม่ไปเฝ้าตาที่ป่วยไข้ที่โรงหมอ พวกเราเริ่มคิดว่าไม่มีใครอยากได้พวกเราเลย พอเพียงถึงตอนปิดภาคการศึกษาพวกเราเริ่มมีลักษณะเหม่อลอย ไม่ค่อยพูด มิได้พึงพอใจคนรอบข้าง แต่ละวันเราก็เล่นเพียงแต่โทรศัพท์ไม่ค่อยรับประทานข้าว พวกเราอยู่อย่างงั้นติดต่อกันเป็นระยะเวลานานๆ แต่เมื่อแม่มีความเห็นว่าเราเริ่มเปลี่ยนไป แม่ก็กล่าวว่าพวกเราติดแต่โทรศัพท์ไม่สนใจการศึกษาถึงได้ทึ่มอยู่อย่างงี้ เรารู้สึกเศร้ามากที่แม่ไม่เคยคิดจะปลอบโยนพวกเราเลย เมื่อเปิดภาคเรียนพวกเราก็ท้อสำหรับในการเรียนมากแต่ก็ยังเรียนได้ไม่มีปัญหาอะไร พวกเราไม่สนใจผู้ที่บูลลี่จนเขาเลิกบูลลี่กันไป ในคาบสังคมพวกเราไล่ตรวจงานจนกระทั่งมีความรู้สึกว่าครบแล้ว แต่เมื่อตรวจเรามีงานหนึ่งที่ยังไม่เสร็จพวกเราทำเพียงแค่ข้อเดียวเมื่ออาจารย์ถามคะแนนเราบอกครูว่าได้1คะแนน พวกเราที่ปกติแล้วไม่เคยถูกคุณครูว่ารุนแรงก็ได้โดนคุณครูติว่า "คุณใช้สมองหรือคิด คนอะไรจะโง่ขนาดนี้" เรารู้สึกเสียใจ กระทั่งเกือบร้องแต่ว่าเราก็เก็บความรู้สึกไว้สหายก็พากันหัวเราะเรา แล้วต่อจากนั้นพวกเราก็ไม่เคยทราบควรทำยังไงกับชีวิต จนกระทั่งเดี๋ยวนี้
บทความจาก storyblogforyou (https://servicevip789.wixsite.com/%5Burl=https://servicevip789.wixsite.com/storyblogforyou)]storyblogforyou[/url]